Het Japanse MONO bestaat dit jaar twintig jaar en brengt het tiende album Nowhere Now Here uit. Het viertal uit Tokyo maakt post-rock zoals bands als Explosions In The Sky, Mogwai, God Is An Astronaut of Godspeed You! Black Emperor.
Nu heeft MONO wel de neiging om het soms wat dik aan te zetten met violen en bloemetjes tot een wat overdreven emotie met dikke tranentrekkerij, maar dat neemt niet weg dat de band ook de stevige beuk er in kan gooien, zoals ook op dit album. Natuurlijk gaat het in dit soort – bijna traditionele – post-rock-termen dan ook regelmatig over de opbouw van zacht naar kneitertje hard en soms weer terug en dat ontbreekt op deze plaat gelukkig niet. In “After You Comes the Flood” bijvoorbeeld gaan de gitaren naar een gierende – bijna post-metal-achtige – crescendo, om daaropvolgend met “Breath” terug te keren naar een stukje zielige Bambi-film, al moet ik zeggen dat de zang van bassiste Tamaki Kunishi, die hier overigens voor het eerst zingt, niet verkeerd is. Geef mij de schurende verwoesting maar, al dan niet met een aanloopje. Zo knalt het Mogwai-achtige “Nowhere, Now Here” wel aardig door, begint “Sorrow” ook droefsnoeterig, maar eindigt met een bijtend slotstuk, net zoals “Meet Us Where the Night Ends”, dat ook pas echt loskomt na een minuutje of zeven. Ja, de band pakt soms te veel tijd voor de opbouw en hier en daar is het echt te zoet of het blijft wat hangen in vrijblijvend gepingel. Het mooiste rustmoment is misschien wel “Funeral Song”, met dat trompetje zie ik een begraafplaats voor me in de druilerige regen. Waar ik vooral benieuwd naar ben is hoe machtig dit live klinkt, met het zoetsappige karakter dus als een risico-factor, maar wie weet hoe gaaf het op vol volume klinkt allemaal.
Op donderdag 11 april zullen we het weten als de band op het hoofdpodium van 013 staat tijdens het Roadburn-festival, al is dat dan met een integrale uitvoering van het tien jaar oude album Hymn to the Immortal Wind, samen met het Jo Quail Quartet.
Check de weekplaten van 2019 op Spotify
Pingback: Gezien: MONO, Doornroosje, Nijmegen | t-beest's blog