Gezien: Graveyard, Doornroosje, Nijmegen

Mannen met lange haren, soms een bakkebaard, maar vooral: snorren. Het is de avond van de snorren. Ik weet het niet, misschien hebben ze met z’n allen een duivels pact gesloten, is het een uit de hand gelopen grap, of is het gewoon omdat de heren vanavond van die jaren zeventig rock maken en er ook wat belegen uit willen zien. In Doornroosje werpen we een blik in het verleden met Graveyard, en in het voorprogramma zien we het ook wel wat vergelijkbare Horisont als een logische opener van de avond. Beide bands komen uit Zweden en gaan dus waarschijnlijk naar dezelfde kapper.

Horisont speelt vanavond voornamelijk uptempo seventies rock, meer zelfs dan de hoofdact. De nummers hebben dan ook zo’n lekkere funk in zich. Of noem het een aanstekelijke ritme met van die fijne meeswing riffjes om lichtjes op te headbangen. Niet te veel. Denk aan Black Sabbath en Thin Lizzy. Nou ja, jaren zeventig spul. Maar dan zonder hammond orgel trouwens. Zanger Axel Söderberg doet met zijn hoge uithalen ook nog wel eens wat denken aan Andrew Stockdale van Wolfmother (als we het over een band uit deze tijd hebben) – veel meer dan op de plaat eigenlijk – of Robert Plant (Led Zeppelin uiteraard). Of Ozzy Osbourne, maar zo live kan ik die vergelijking niet echt maken. Hij gaat dan soms tegen het randje zo hoog, maar het past. Net. De drummer is eigenlijk de opzwepende motor vanavond, ondersteund door prima basspel. Jammer eigenlijk dat de lead gitaren niet helemaal lekker uit de verf komen vanavond. Dat lijkt zowel te liggen aan de geluidsmix als het nog niet helemaal perfecte spel. Maar goed, een lekkere opwarmer voor de hoofdact vanavond, dat zeker.

Graveyard speelt vanavond voor een bijna uitverkochte zaal, zo lijkt het. Het verbaast me niet. Natuurlijk kun je zeggen dat retro weer een beetje in is – is dat echt zo eigenlijk – maar de band maakte ook gewoon een uitstekende indruk op festival de-Affaire vorig jaar. Na een tussenstop op het “beloften” podium van Merleyn in Nijmegen zijn ze inmiddels snel doorgegroeid naar een flink gevulde zaal in Doornroosje. Het enige optreden van de band in Nederland ook in deze tour. Ik hoor trouwens belgen in de zaal. Dat zou kunnen, het concert in de AB was daar volgens mij een dag later ook uitverkocht. Da’s een flinke reis voor zo’n band trouwens, maar het zou kunnen. De band ontstond ooit uit de Zweedse doom/stonerband Norrsken en bracht een tijd terug het tweede album Hisingen Blues uit. Blues ja. Dat is toch wel een kenmerk en een kracht van deze band. Niet alleen die uptempo ruige rock, maar de band weet ook behendig over te schakelen naar wat meer rustige bluesrock nummers. Als zo af en toe de vlam in de pan slaat is de drummer eigenlijk het leukste om naar te kijken. Op die momenten is hij een soort guitige versie van Animal van de Muppets. Zanger Joakim Nilsson speelt wat behouden en stoïcijns, maar heeft een indrukwekkende strot in zijn lijf waarmee de teksten in de juiste schuurgraad worden weggezet. Dik pluspunt. Hisingen Blues ontpopt zich als een logische afsluiter van de reguliere set, waarna in de toegift nog even wat heerlijk jamwerk langskomt. Deze band is prima op elkaar ingespeeld en duidelijk wat behendiger en strakker op gitaar dan het voorprogramma. Als we dan toch weer retro muziek in de mode gooien, mag Graveyard zeker niet ontbreken. Lekker voer dus voor liefhebbers van heerlijke seventies rock/blues anno nu.