Poppodium Doornroosje in Nijmegen heeft een rijke historie. Lees het pleidooi van Alex van der Hulst er maar eens op na, waarin hij pleit om het kleurrijke gebouw te behouden in plaats van het te slopen en er weer zo’n lelijk grijs gebouw voor in de plaats te zetten. Natuurlijk zal het nieuwe Doornroosje er gewoon komen, ze zijn ook al lekker druk aan het bouwen, maar je kunt dit cultureel erfgoed natuurlijk ook gewoon behouden. Zoveel historie en zoveel gedenkwaardige live-muziek in dat knusse pand op de Groenewoudseweg. Wie is er niet mee groot geworden? Nou ik niet helemaal, want ik ben import-Nijmegenaar, maar inmiddels volstrekt geïntegreerd in de Nijmeegse cultuur. Naast veel nieuwe veelbelovende acts keren er af en toe ook wat oude rotten uit het vak terug naar het podium van Doornroosje. Soms was je gewoon te jong om een band ooit te hebben gezien, in mijn geval ben ik ook een laatbloeier en haal ik soms graag wat schade in. Noem het mijn midlifecrisis. Wat trouwens grappig is, is dat je de bands snel kunt herkennen aan het bedrag op je kaartje, ze zijn gewoon duurder dan normaal. Maar dat hebben we er dan wel voor over dus. Denk aan Swans, Voivod, Helmet, Fu Manchu of Pavement, het maakt niet uit. Of Peter Hook dus met zijn band ‘The Light’, medeoprichter en bassist van het legendarische Joy Division.
En hij zal met zijn band in Doornroosje het legendarische album Unknown Pleasures van Joy Division ten gehore brengen, plus nummers van Closer. Kijk, als dat soort dingen op loopafstand te zien zijn… Niet dat ik die-hard fan ben van die band, maar ik was gewoon gezond nieuwsgierig naar dit stukje fijne historie. Bijna 33 jaar geleden stond Peter Hook hier voor het laatst op de planken, samen met zanger Ian Curtis die zichzelf in dat jaar van het leven zou beroven. Arme jongen, hij had het niet makkelijk – zie ook dit interessante artikeltje dat Doornroosje laatst op haar facebook-pagina postte. Maar hij werd een legende dus, en de band bleek uiteindelijk zeer invloedrijk te zijn geweest in het postpunk-genre. Na de dood van Curtis ging de band verder als New Order, en die band heb ik ietsje bewuster meegemaakt in mijn jeugd (“Blue Monday” bijvoorbeeld, heerlijk nummer nog steeds). Pikant is wel dat de andere oud-leden van Joy Division (Bernard Sumner en Stephen Morris) tegenwoordig nog optreden als New Order, en dat Peter Hook zelf met zijn ‘Lights’ binnenkort ook weer New Order werk gaat spelen. Nou ja zeg. Doe dat effe samen dan. Maar het blijft leuk om van die (semi) beroemdheden te spotten en ik ging eigenlijk redelijk onbevangen naar Roosje toe. We zien wel.
Het is al lekker vol bij voorprogramma The Light Parade, maar het is dan überhaupt ook uitverkocht vandaag. Invloeden van de band zijn o.a. Editors, Bloc Party, Interpol, Radiohead en – eh – Joy Division dus, en de zanger heeft wel wat weg van die donkere voorbeelden. Niet 100% stemvast dus, maar dat mag in dit genre wel. Het vijftal uit Den Haag klinkt bij vlagen best wel vrolijker dan sommige voorbeelden doen vermoeden, waardoor het soms ook gewoon klinkt als sfeervolle frisse pop/rock. Mooi dat pianospel bijvoorbeeld, of gewoon een stukje mondharmonica. Dat ze nog niet heel lang met elkaar spelen is ergens ook wel te horen. Beetje rommelig, beetje onvast, maar ach, laten we het een sympathieke opener noemen van de avond.
Daarna. De lichten gaan uit in de zaal en we horen “Dirty Old Town” van the Pogues en “Trans-Europe Express” van Kraftwerk voordat de band daadwerkelijk het podium betreedt. Peter Hook is een ouwe knorpot lijkt het. Echt heel vrolijk kijkt hij niet, maar hij lijkt ook niet echt te verzaken. Vergane glorie? Je zou het bijna zeggen als je hem niet eens zelf ziet bassen tijdens het zingen en hij af en toe in zijn songtekstenboekje naast hem moet kijken. Die bas hangt een groot deel van de tijd alleen maar een beetje als een statussymbool om zijn nek terwijl dan (ik geloof) zijn zoon Jack Bates naast hem het meeste baswerk voor zijn rekening neemt. En zingen? Ach. Kon Ian Curtis dit zo goed dan? Ik stoor me er niet echt aan in elk geval, maar bovenal heeft Peter Hook een uitstekende band om zich heen verzameld die het werk van Joy Division vanavond mooi laat herleven op het podium. Hoewel ik net iets te veel naar links sta bij de linkerbox en daardoor het stereobeeld niet helemaal meekrijg, heb ik de indruk dat het geluid ook goed staat afgesteld vanavond. De bas zit natuurlijk lekker dik in de mix, maar dat hoort ook zo bij deze band. Vind ik dan. De gitarist ragt af en toe lekker op de gitaar, de drums zijn – eh – ‘spot-on’, maar ook de toetsenist verricht volgens mij wonderen vanavond. De albums komen voor mij in elk geval aardig tot leven vanavond. De oudere veertigers in het publiek vooraan – er zijn echt ook wel jongere gasten te vinden overigens – gaan vooral in de laatste toegift flink los, al hou je ook altijd wel van die fans vlak voor het podium die bij elk nummer uit hun dak gaan. Leuk om te zien. Het – uiteraard als laatste gespeelde – “Love Will Tear Us Apart” klinkt vanavond vrolijk en goed dansbaar. Al met al toch best een heel aardig concert dus. Misschien beter dan toen 33 jaar terug? Misschien ook wel mosterd na de maaltijd? Maakt mij niet uit. Het was goed zo.
Andere review: ROAR E-Zine.
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog
Pingback: De 40 beste concerten van 2012 « Tbeest's Blog