De twee voorgaande dagen beginnen er nu wel in te hakken. We praten vrijdagnacht nog met een andere gast in onze Bed & Breakfast die samen met twee anderen helemaal uit Sint Petersburg is komen vliegen, speciaal voor dit festival. Nu kan het ook gekker, want we horen van hem ook dat er ook iemand uit Chili op het festival rondloopt. Kosten voor een vliegticket: een slordige 1000 euro. Maar goed, we wisselen onze muzieksmaken uit met deze vriendelijke Rus, die ons op zijn telefoon nog een concert van Pyre laat zien. Een Russische deathmetalband. Was ie fan van. En zo wordt het uiteindelijk toch nog laat, maar we gebruiken de zaterdagochtend om flink uit te slapen, te relaxen, en veel bakken koffie achterover te werken, voordat we voor een laatste keer naar 013 lopen.
We beginnen maar weer eens met lomp riffwerk. Dit keer is de beurt aan Noothgrush uit San Jose, USA (dat rijmt), dat ook al 20 jaar actief is. Alhoewel, ze namen in 2001 een pauze van 10 jaar, maar besloten weer op te treden toen een aantal van hun platen opnieuw werden uitgebracht. En wat brengen deze Star Wars fans? Vuile, donkere, doom/sludge. Diep. Laag. Zompig. Ze hebben een enorme headbangende zanger (pas op jongen dat je niet eindigt zoals Tom Araya) en een drumster die er ferme felle klappen op geeft. Het is een stevige binnenkomer, en niet direct de meest vrolijke, maar wel weer een prima band in het genre gok ik zo.
Video door Patrick Ellison:
Maar wacht, we kunnen ons ook de slaap uit de ogen wrijven met iets compleet anders. We wagen ons in het kleine hol van Stage01 bij E-Musikgruppe Lux Ohr waar het nog verrassend druk is voor dit soort kosmische elektronische soundscapes. Het doet onherroepelijk denken aan de krautrock van Kraftwerk, maar dan met minder dans en meer sprankelende lucht. Het is ook bijna een Kraftwerk opstelling. Drie van de heren staan netjes naast elkaar achter hun sample- en loopapparatuur, en zijn al net zo onverstoorbaar als Kraftwerk zelf tijdens een optreden. Op rechts (voor de kijkers) is er dan ook nog een gitarist te vinden als vierde man. Toch prima voor eventjes, want ik was eigenlijk bang dat dit wel heel erg glijerig kon gaan klinken zo in de vroege middag. Maar nee. We laten ons even meevoeren door deze Finnen, die duidelijk fan zijn van oude Duitse elektronische muziek, maar dat zat ‘m ook al in de bandnaam.
Geen video van het festival. Hier wel een indruk van de muziek van de band:
Hebben we al zoiets gehad als toegankelijke stonerbluesrock/metal? Nummers met een kop en een staart? Ik dacht het niet. Monster Truck is zo’n band die je ook gewoon op elk rockfestival kan zetten met hun aanlokkelijke en melodieuze meezingsongs. Een stuk optimisme, een prettige bravoure op het podium en lekker knallen met die gitaren. Ja, dat is ook wel weer eens even lekker. En een echt goede zanger, dat is ook wel weer een zeldzaamheid op een festival als dit. Monster Truck is de perfecte muziek om knoerthard in je auto – sorry truck – af te spelen en keihard mee te zingen. Wie wil er bier?
Geen video van het festival. Hier wel een indruk van de band:
Een stuk complexer is het om uit te leggen wat Circle nu precies voor muziek maakt. Goed, de bandnaam is gebaseerd op Loop, dat wat verder op de dag ook op Roadburn staat. De band mixt psychedelische metal met kraut- en artrock. Ik hou het in eerste instantie op krautpunkthrashavantgardemetalprog als ik ter plekke sta te bedenken wat ze nu doen. Een beetje punkig vind ik het soms wel, al strookt dat weer niet helemaal met de duidelijke repetitieve stukken en lange vlagen psychedelica. De rustigere tussenstukjes zetten je ook al op het verkeerde been. Nou ja, ik beschouw mezelf ook niet als een goed hokjesdenker. Belangrijker om te weten is dat ze er een jolig en energiek spektakel van maken. Met name die toetsenist is gek! Hij is nauwelijks te zien maar zo af en toe haalt hij gekke fratsen uit. Dan bestaan ze al een jaartje of 20, dan hebben ze al iets van 33 albums uitgebracht, de band lijkt niet te stoppen en nog steeds jeugdig van energie. Er sluipt wel wat vermoeidheid in de bandleden tegen het einde van de set, maar dat weerhoudt de band er niet van een grande finale te spelen. Goed en maf dit Circle, dat na 2007 en 2011 terecht weer een plekje kreeg toebedeeld op deze editie van het festival. In 2017 of 2018 staan ze er vast weer.
Het hele (!) concert door Jeroen Frencken:
Vervolgens zien we nog een stuk van Windhand. Dat de Amerikaanse band een zangeres heeft heb ik totaal gemist tijdens het inluisteren van de verschillende bands voor deze editie van Roadburn. Maar Dorthia Cottrell doet het goed. Ergens wordt ik erg aangetrokken door de melancholische ondertoon die toch ergens verborgen lijkt te zitten in het logge, trage, maar zeer meeslepende doomgeluid. Jammer dat we niet de hele set konden meepakken, dit smaakte duidelijk naar meer.
Terug naar Papir dan in Stage01 waar het weer eens propvol met bezoekers staat. Zo achterin de zaal bij de uitgang is het dan nog wel aardig te volgen en zo te zien is het plaatje op de achtergrond ook aangepast. Was het gisteren nog de hoes van III, vandaag zien we het plaatje van IIII op de achtergrond. Zo te horen spelen ze een andere set, maar echt afwijken doet het verder niet. Hier klinken weer heerlijk die lange psychedelische jams, maar we willen ook niet te veel van al die andere goede bands missen.
Video door nooirax producciones:
Zo stond Yob blijkbaar op het verlanglijstje van veel Roadburngangers, want volgens mij heb ik de grote zaal nog niet eerder zo vol gezien. Maar het is dan ook wel een band die hier al vaker te zien is geweest en blijkbaar lusten de organisatie en de bezoekers er wel pap van. En het is volstrekt begrijpelijk. Volgens de beschrijving speelt Mike Scheidt en consorten hier The Great Cessation in zijn geheel, en dat klinkt als epische en überlompe trage doom van het betere soort. Dat wil zeggen, ik heb er een haat-/liefde verhouding mee (zo vind ik Conan wat eentonig), maar dit pakt me dan toch ineens bij de kladden. Zware bassen dreunen de zaal in en laten me licht vibrerend meevoeren in de donkere wereld van Yob. Prachtig zijn daarbij de beelden die worden getoond achter de band met stromend en spetterend water. Bijzonder mooi in beeld gebracht. Vanaf het balkon is het ook mooi te zien hoe Mike Scheidt is omringd door vier monitoren (hij zou het eens niet goed kunnen horen ook). De frontman is blij om hier te staan, zoveel is wel te zien aan zijn enthousiaste podiumpresentatie. Er is een duidelijk voelbare synergie tussen Yob en het publiek vanavond en ik kan daar helemaal in meegaan. Ik heb er een nieuwe favoriete lompe band bij.
Weinig bands stellen teleur op dit festival, maar ik heb toch wat moeite met het begin van Carlton Melton in de Green Room. De band uit San Francisco is vooral opgebouwd rondom drummer/gitarist Andy Duvall (Zen Guerrilla, Hater) die hier samen met Rich Millman (gitaar en synths) en Clint Golden (bas) op het podium staat. De drie ogen al vermoeid bij aanvang van het concert, alsof ze al een flinke greep hebben genomen uit het assortiment van een van de coffeeshops in ons land, maar dat is een beetje flauw speculeren. Duvall begint droogjes op de drums en de bassist staat er wat verloren te bassen, zo lijkt het. Millman krijgt het niet echt voor elkaar in het begin om het vuur te laten ontvlammen, hoewel het wel wat beter uit de verf lijkt te komen verderop in het optreden. Het wordt iets interessanter als Duvall zijn drumkit verlaat en zelf mee gaat spelen op gitaar. Even later neemt hij weer plaats achter de drumkit en gooit een hoop blikken bier het publiek in. Goed, nu lijkt de band er eindelijk zelf ook een beetje zin in te hebben, maar dan is het kwaad al wel een beetje geschied bij ondergetekende. De langere psychedelische trips krijgen me niet meer echt in een andere dimensie. Jammer.
Video door Scott Heller:
Even een kijkje nemen in de grote zaal dan, waar we voor de verandering eens binnenlopen via de ingang rechtsonder. Dat maakt voor het verhaal verder geen bal uit overigens. Old Man Gloom is ook al zo’n supergroep, bestaande uit gitarist/zangers Aaron Turner (Isis, Mammifer), Nate Newton (Converge, Doomriders) en Caleb Scofield (Cave In, Zozobra) op bas/zang, aangevuld met Santos Montano op drums. Dat de sludge/post-metal van deze groep me niet zo wil pakken heeft meer te maken met het genre vermoed ik, want de heren brengen het wel kundig en enthousiast. Het is me uiteindelijk wat te schreeuwerig en mist de nodige pakkende hooks of killerriffs. Fijnzinnig is het niet, en dat hoeft ook echt niet per se op zo’n festival, maar ik mis hier wel een stuk diepgang en dynamiek.
Video door mathiasnielsen66:
Buiten staat er een joekel van een rij voor Indian in het Patronaat. Gelukkig had ik de band recent al eens gezien, in het voorprogramma van Red Fang in Doornroosje. Toen was het nog een halflege zaal waar de band uit Chicago nog voor stond te spelen op het vroege tijdstip. Hier op Roadburn is de belangstelling dus massaal. Hoe gemoedelijk en respectvol het hier op het festival aan toe gaat blijkt wel uit de nette rij die wordt gevormd, die zeker een metertje of 50 tot 100 lang is. Wij gaan maar even bij de uitgang zitten en krijgen aldaar nog wel een beetje mee van het concert. Lome doom/sludge/blackmetal dus, met angstaanjagend geschreeuw.
Video door dasplan maphcase:
Uiteindelijk gaan we op tijd naar Loop, de headliner van de dag, maar dat zou je niet zeggen vlak voor aanvang van het concert. De zaal is misschien voor een derde gevuld als de legendarische band voor het eerst sinds lange tijd weer een Nederlands podium te vinden is. De band uit Londen werd opgericht in 1986, maar stopte in 1991. Gitarist/zanger Robert Hampson hing zijn gitaar toen lange tijd aan de wilgen begreep ik ergens. In al die jaren werd nog regelmatig gevraagd of hij toch niet eens een reunie wilden doen met Loop, totdat hij eigenlijk geen reden meer vond om het niet te doen. Deze reünie is dan wel een tijdelijke aldus de frontman. Loop zou met zijn psychedelische gitaar-drones een inspiratiebron zijn geweest voor bands als Neurosis, Electric Wizard en Sunn O))), maar ik heb echt moeite om dat te begrijpen vandaag. Het klinkt wat rommeling en het heeft een wat bedompte psychedelische post-punk- of garage-vibe die ik niet heel aantrekkelijk vind. Voor me staat iemand een potje Candy Crush te het spelen op zijn telefoon en mijn gedachten dwalen ook een beetje af. Hoewel het wel wat dynamischer, psychedelischer en verder uitgerekt wordt gedurende het optreden, moeten we die andere wetmatigheid van dit festival toch ook maar eens uit de kast trekken: als het je niet enorm kan boeien ga dan naar een andere zaal, want er is altijd wel wat goeds te zien. En er begint zo direct een band die ik met dikke stift had omcirkeld in het programmaboekje…
Inter Arma stond hoog op mijn lijstje vandaag, en die koppen de bal wel ferm in het doel. En hoe! Sludge, doom, black- en postmetal gaan strak door de blender en het geheel wordt onwaarschijnlijk dynamisch op het podium geserveerd. Wát een energieke uitstraling heeft deze Amerikaanse band en wat spelen de vijf mannen goed en strak. Als het loom en lomp moet zijn klinkt het onverminderd kolossaal en majestueus, als het gas verder wordt ingeduwd dendert de band op een imponerende wijze van hoogtepunt naar hoogtepunt. De nummers zitten verdraaid goed in elkaar en blijven boeien tot op de laatste seconde. Sterk spul zeg, dit Inter Arma. Ik heb er weer een favoriete band bij.
Als laatste band in de grote zaal is Harsh Toke uit Californië begonnen aan de outro van het festival (voor mij dan). Zelf niet vies van joints (en bier) speelt het trio op het hoofdpodium een set met lekkere langgerekte psychedelische jams. Denk aan bands als Earthless en Endless Boogie. Relaxte band dit, en daarmee kunnen we rustig afkoelen na de opwindende energiestoot van de vorige band.
Video door Volksradio Moos:
Als een kleine afterparty komen we dan ineens terecht in de kleine Green Room, waar Horse Latitudes nog staat te spelen. De Finse band stond nu niet direct op mijn short list, maar we staan er nu toch maar. Ik zie toch echt twee bassisten staan, en dat is misschien wel logisch voor dit soort donkere sludge/doom. De rituele drums vormen de houvast in de logge muziek, waarbij de drummer ook de zang voor zijn rekening neemt. Feitje tussendoor: De naam van de band is een verwijzing naar een nummer van The Doors, maar muzikaal gezien heeft het daar niet zo veel mee te maken. Aardige band, maar geen echte hoogvlieger voor mij.
Video door dasplan maphcase:
Een beetje donkere en licht bevreemdende afsluiter ook van Roadburn, dat een hoge dichtheid kende aan hele goede bands in dit soort lichtelijk obscure genres. Samen met de prima locatie (alleen de kleine zaaltjes waren soms echt wat te krap) en het vriendelijke en gemoedelijke publiek, maakte dit tot een een fantastische beleving. Voor herhaling vatbaar. Ik. Wil. Weer. Tjonge wat een relaxed festival was dit toch. Of had ik dat al gezegd? Hopelijk tot volgend jaar.
Dit bericht is ook verschenen op File Under.
t-beest 
8 Reacties op “Gezien: Roadburn 2014 – zaterdag”