Gezien: Black Rebel Motorcycle Club, Doornroosje, Nijmegen

“Dit concert kan luid zijn” – lezen we bij de ingang van de zaal van Doornroosje. Denk aan oordoppen. Juist ja. Automatic Sam staat al te spelen als ik de zaal in loop, en zonder oordoppen klinkt het inderdaad al alsof ik een woeste storm in loop. Snel een biertje, doppen in, en naar voren manoeuvreren.

De band heeft Nijmegen als uitvalsbasis – zo lezen we op MySpace – en dan is het niet zo gek dat de heren de avond mogen openen voor Black Rebel Motorcycle Club. Dat deden ze eerder dit jaar in Utrecht ook al. Hun “rocknrollpsychedelicbluespunkrock” is best geschikt om vanavond het publiek op te warmen. Ik moet toegeven dat ik de band op de-Affaire dit jaar niet geweldig vond – vooral ook omdat het weinig spannend of vernieuwend leek. Vanavond kijk ik met een ander gevoel. Ik zie frisse, energieke bandleden die met veel enthousiasme hun stoner-/bluesrock over ons heen storten. Lekker fel, een losse houding, maar toch strak gespeeld. En ondanks dat het verder nog steeds niet heel vernieuwend aanvoelt, is Automatic Sam – in de herkansing – alsnog geslaagd.

Black Rebel Motorcycle Club kende ik eigenlijk alleen nog van hun optreden op Pinkpop 2002. Trio uit San Francisco met zwarte kleren, zwart leren jasje, en donkere lome rock met gruizige gitaren. En die ene hit Whatever Happened To My Rock ‘N’ Roll. Heel opzienbarend vond ik het geloof ik allemaal niet destijds, en ik ben de band daarom ook aardig uit het oog verloren. Ze maakten nog een paar albums waarbij ze nog aardig afweken van het eerste album (americana, folk, pyschedelica). Heel goed eigenlijk, want veel meer van hetzelfde is ook niet goed. Althans, dat vind ik met zo’n genre. Erg veel aandacht hebben ze volgens mij niet echt gekregen met die albums, en ik ben ze dan later ook niet echt meer tegen gekomen op festivals. Dit jaar kwam er weer een nieuw album Beat The Devil’s Tattoo en dat klonk eigenlijk gewoon prima. Misschien past het ook wel weer in deze tijd: bluesrock, stoner, vuige rock, of hoe je het ook wilt noemen. Er lijken de laatste jaren weer meer bands succes te krijgen rond dat genre. En BMRC speelt het dan misschien wat meer met een donker randje. De band is blijkbaar nog populair genoeg in het clubcircuit. De zaal is gewoon uitverkocht.

Wat me gelijk opvalt is dat er een vrouw achter de drumkit lijkt te zitten. Ja, ik sta door de drukte wat verder achterin de zaal dan ik had gehoopt. Door de mist zie ik iemand met lang haar. Het is inderdaad een vrouw: Leah Shapiro. Ze nam in 2008 letterlijk het stokje over  (haha, goede grap) van Nick Jago. Ze drumt redelijk strak, clean en degelijk. En dat past gek genoeg wel tussen die vuige distortion gitaren, hoewel het soms ook wel een beetje spannender mag. De twee andere heren op zang/gitaar zijn – uiteraard – in het zwart. En ze staan ook zwaar in de mist. De hele avond hangt er een dikke rook op het podium. Misschien hoort dat bij de stijl van de band, maar voor mij hoeft dat niet zo. Creëert ook wat afstand, nou ja, de BMRC heren praten sowieso niet zoveel met het publiek.

De band opent met 666 Conducer en zal de hele avond een poging doen om boven de 110 dB uit te komen. Denk ik. De twee gitaren maken in elk geval genoeg – ehm – lawaai. De eerste nummers hebben allemaal wel een beetje een loom tempo, en het is fijn als ze een versnelling hoger schakelen met Weapon of Choice en het bekende Whatever Happened To My Rock ‘N’ Roll. Zo rond die tijd lijkt het publiek er ook steeds meer zin in te krijgen. Achterin de zaal vinden ze het maar wat fijn als er een akoestisch nummer wordt gespeeld. Kunnen ze elkaar tenminste fijn verstaan. Luid geroezemoes dus.

De band speelt dik twee uur voornamelijk gruizige, vuige, lome, donkere garage-/bluesrock. Twee uur is best lang en de aandacht verslapt dan ook af en toe. Met name ook omdat veel nummers in hetzelfde tempo lijken te worden gespeeld en de gitaren toch vaak hetzelfde klinken. Veel uitschieters heb je dan niet, hoewel het nergens slecht klinkt. Mooiste beeld van de avond is toch eigenlijk wel de lichtman die energiek mee staat te zingen met vrijwel elk nummer. En Torre Florim van De Staat staat in de zaal te kijken naar.. Tsja naar wat? Zijn voorbeeld? Of misschien denkt hij werkelijk dat andere bands van hem jatten. Bekend is dat b.v. Beat The Devil’s Tattoo van BMRC lijkt op We’re Gonna Die van De Staat. En ook Central Two-O-Nine van Robert Plant lijkt er op (zie dit artikel op de 3VOOR12 site). Het mag bekend zijn dat blues(rock) wel vaker op elkaar lijkt.

Conclusie? Eigenlijk denk ik dat ik alleen naar concerten ga van bands die ik toch wel goed zal vinden. Dit was toch meer een gok. Het resultaat was meer dan redelijk. Gewoon oké denk ik… Mag dat ook? Oh fijn!

Zie ook: recensie LiveXS.

YouTube door staralfur123:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=8z_3i5JXH04]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=njMNbQwfY3g]