Other Lives komt uit het Amerikaanse Stillwater (Oklahoma) en mijn topografische kennis is niet echt toereikend om te weten waar dat nu precies ligt, maar als je de muziek hoort dan moet het wel ergens op de prairie liggen. De indiefolk doet denken aan uitgestrekte vlaktes. Prairie-folk heb ik ook wel eens genoemd geloof ik, maar ook melancholische post-rock-folk zou kunnen. Je wordt in elk geval mooi meegetrokken in hun wereld. Het vorige album Tamer Animals uit 2011 is in elk geval een ijkpunt voor de band en het betekende een kleine doorbraak voor de band, ook al staat de grote zaal vanavond niet propvol. In de andere zaal staat Kenny B met z’n knuffel-reggae, zo zien wij als we aan komen fietsen, en gezien zijn grote hit “Parijs” had ik eigenlijk verwacht dat de zalen zouden zijn omgedraaid. Maakt niet uit. Er is dus ruimte genoeg in de zaal (de bar achter en het balkon zijn dicht) dus je kunt lekker relaxed staan, maar het is vol genoeg voor een gezellige vrijdagavond. Mooi begin van het weekend.
Other Lives was een ontdekking op dat kleine Charlie-podium van Lowlands (2011) en in dat najaar later zagen we ze nog in Doornroosje en eerder dit jaar op Down The Rabbit Hole, met inmiddels ook een nieuw album op zak. Volgens de beschrijving van Doornroosje en Wikipedia is de band uitgedund tot trio (zo staan ze ook wel op foto’s), maar op DTRH en vanavond in Doornroosje zijn ze gewoon met z’n vijven. Jenny Hsu (cello) zijn ze dan wel ergens onderweg kwijtgeraakt en ingewisseld voor violist/gitarist Daniel Hart, en drummer Colby Owens is vervangen door Danny Reisch (bron). Maar goed. Bekend is dat de heren zeer muzikaal zijn en multi-instrumentaal en -inzetbaar dus je kunt van een vol en rijk georkestreerd geluid spreken, al heb ik vanavond niet echt door waar het basgeluid vandaan komt. Loopt er toch ergens een laptopje mee. Nou goed, we wisten van DTRH dat de band nog steeds in een topvorm verkeert, zeker live. Hoewel ik de laatste Rituals niet op alle fronten zo goed vind als Tamer Animals staat er wel genoeg goede deuntjes op. Nog een keer de band live zien is dus nog steeds een genot, maar het voorprogramma kon me onverwachts ook nog wel aardig bekoren.
Black Oak is eigenlijk een uit de hand gelopen grap van twee (naar ik aanneem) bevriende bands I Am Oak en The Black Atlantic. Beide bands waren in elk geval al lang fan van elkaars muziek. De wat schuchtere maar sympathieke Thijs Kuijken van I Am Oak zagen we vorige keer als support van Villagers in z’n eentje optreden met gitaar en zonder band, nu is hij dus in deze bezetting op z’n akoestische gitaar met z’n maat Geert van der Velde van The Black Atlantic (zang/elektrisch gitaar), die vanavond het voortouw neemt en uitgebreid het publiek te woord staat. ‘Ja, Thijs zegt pas wat na twee biertjes”, zegt Geert van der Velde ergens, ‘dat is een vaste regel’, of iets in die strekking. Zelf heeft hij geen regels, ja hij treedt altijd graag op zonder schoenen. Inderdaad. Hij loopt op sokken. De band wordt verder aangevuld door (een vrouw) op synths en (een man) op drums, al maakt het geen bal uit natuurlijk van welk geslacht je bent. Voor het koortje overigens wel, de samenzang van de twee frontmannen met de synth-dame is zeer appetijtelijk. Mooi ouderwetsch woord ook. Maar goed, de band begon als grap dus en tijdens de vele intermezzo’s tussen de nummers (er wordt steeds uitgebreid gitaren gestemd, je moet dan wat om de gaten te vullen) wordt dit ook nog even uitgelegd. Er is een (split-)EP van beide bands, er waren al twee nummers van Black Oak en nu staat er een EP (Gallop) op de 3voor12 luisterpaal zo horen we vanavond. Het debuutalbum staat gepland voor april 2016 en zal Equinox gaan heten. Uiteraard komt er van alles voorbij van het debuut en/of die EP. Een van de mooiste nummers (“World?”) is gebaseerd of geïnspireerd door de plot in Honderd Jaar Eenzaamheid van schrijver Gabriel García Márquez. De muziek past goed bij de herfstperiode waar we in zitten, met een stukje melancholie. Soms wat aan de veilige kant allemaal, maar het valt me helemaal niet tegen. Ik had het nog wat kaler verwacht, maar ik stapte dan ook als neutrale toeschouwer de zaal in. Met name de post-rock-achtige gitaar mag wat vuiger op de voorgrond naar mijn smaak om de boel wat venijniger op te tillen, maar dat is persoonlijke smaak ook. De synths vormen een mooie aanvulling en tillen enkele nummers echt mooi omhoog en laten de nummers golven en zwieren. Mooi vind ik dat. Geert van der Velde gaat er voor, ook in de zang en dat is goed. In een enkel nummer klinken zijn hogere uithaaltjes als Ozark Henry, terwijl Thijs Kuijken hem juist in de zang mooi aanvult met een wat meer nasale stem, samen met de zangeres dus ook soms in mooie koortjes. Black Oak zit niet helemaal in mijn straatje, maar ik vind het een prima band met een aantal uitstekende nummers vanavond, dus met dat debuutalbum komt het wel goed.
Other Lives klinkt dan wel gelijk een stuk voller en rijker. Gelaagd. Zo live klinkt Other Lives toch echt majestueus (ook een mooi woord). Ik laat het vol op me inwerken zonder oordoppen, of dat handig is… misschien niet, maar ik wil er vol in op gaan en dat lukt. Zeker de eerste helft vind ik indrukwekkend. Gestart wordt met “Reconfiguration” van het laatste album, een klassieker in de dop, en ook “Easy Way Out” klinkt uitstekend van het nieuwe album, een nummer dat doet refereren (zeker ook in de melancholie en de koortjes) aan een band als Get Well Soon, net als nummers als “No trouble” en “As I Lay My Head Down” trouwens. Erg mooi. De band weet ook wel door te halen soms vanavond in deze live setting. Bij het zoet mag ook best wat zuur/zout vind ik altijd, waarbij ze de nummers soms mooi opjagen met post-rockende gitaren en percussie. Nu is die percussie vaak wat te overheersend geweest in vorige optredens vond ik, maar gelukkig zit het vanavond beter in de mix verwerkt, al wordt “For 12” na dat bloedmooie begin echt aan gort gemept door de basdrums alsof de drummer opzichtig op zoek gaat naar meeklappend vee. Ik heb op dat moment zin om zijn drumstel omver te schoppen. Maar goed. Het enige kleine smetje van vanavond misschien, naast een aantal nummers van de nieuwe plaat die maar niet goed willen vallen bij ondergetekende, (“Pattern” en “Ritual” bijvoorbeeld), al hebben ze de betere nummers van de plaat wel op de setlist staan zo te horen. “Untitled” had ik nog niet op eerdere setlists zien staan, maar wordt toch ook echt gespeeld als ik het goed heb. De setlist is verder evenwichtig, al vind ik dat het beste kruit dus al wel een tikkeltje verschoten is in de fantastische eerste helft, waarin overigens oudjes “Tamer Animals” en “Desert” briljant mooi in elkaar overvloeien als ware het elkaars verlengde met een mooie modulatie. Geweldig. Feitje tussendoor: Jesse Tabish heeft wel wat weg van Father John Misty, zo vond ik eerder die dag toen ik “Nancy From Now On” toevallig aan had staan, maar dat terzijde. Tabish is niet super spraakzaam maar wel goed gemutst, refereert nog naar een vorig optreden op een festival in de stad (hij bedoelt dan toch Down The Rabbit Hole neem ik aan, en hij vergeet dan even dat hij ook in het oude Roosje heeft opgetreden jaren geleden). Toen hadden ze problemen met de credit card maar ze mochten de volgende dag betalen. Ja, dat kan hier gewoon. En zo is de sfeer goed, en ook muzikaal wordt de tweede helft dan toch nog aardig omhoog getrokken door oudjes als “As I Lay My Head Down” en een geweldige uitvoering als “Dust Bowl III”, als allerlaatste gespeeld in de toegift (echt heerlijk gepingel ook hier op de akoestische gitaar). Ook “Something in the Way” in de toegift, een cover van Nirvana, is erg mooi. Zeker als ze het nummer overgieten met hun eigen typische post-folk saus. Ze geven het het hiermee een andere lading, maar in deze uitvoering heeft het ook wel een x-factor. En zo bevalt me Other Lives ook vanavond weer uitstekend live. Het voelde als een terugkeer naar dat warme bad van volle klanken. Meegesleept in majestueuze melancholie en melodie. Domweg heerlijk om dat gewillig te ondergaan.
Meer crappy compact camera foto’s.