Gezien: Avatar, Doornroosje, Nijmegen

Het Zweedse Avatar vond ik dit jaar op het tweedaagse festival FortaRock toch een van de smaakmakers van het festival in een verder wat uitgekauwd genre. Althans zo voel ik dat, al weet ik niet of het feitelijk zo is. Smaken kunnen ook veranderen natuurlijk. Steeds vaker als ik zo’n metal-act zie haal ik mijn schouders wat op. Het lijkt of alsof bands zichzelf steeds vaker parodiëren, en het publiek lijkt wat uit te dunnen, net zoals het haar van de groep oudere metal-liefhebbers. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, grote festivals als Graspop en Wacken worden ook nog goed bezocht, maar op de affiches staan toch ook vaak dezelfde grote namen. Wat heeft de toekomst? Is er nog hoop voor de jeugd? Natuurlijk zijn er nog wel hardere bands die de jonge massa pruimt, vaak uit Amerika, maar dat is vaak meer pubermetal in mijn beleving. Een enkele band groeit nog wel aardig door in de wat meer gangbare genres, neem bijvoorbeeld een Gojira, maar de rek lijkt er een beetje uit aan de top. Misschien heeft Avatar wel een sleutel gevonden naar groter en vooral ook jonger publiek.

Het valt me in elk geval op. De band uit Göteborg trekt veel meer volk dan Doornroosje van tevoren had gedacht. De kleine zaal raakte uitverkocht, het optreden werd verplaatst naar de grote, en die raakte ook uitverkocht. Het is de enige show in Nederland. Het publiek is gemiddeld niet ouder dan 25-30, zo lijkt het, uiteraard aangevuld met wat oudere knarren met spijkerjasjes met metal-embleempjes. Ergens rond half zes geloof ik staan er al fans voor de deur bij Doornroosje. Goed. Wij komen veel later aankakken. Wij staan net achter de PA een stukje voor de bar en hebben daar aardig uitzicht en fantastisch geluid. Misschien helpt dat ook wel , een goede volle geluidsmix, waarin alles goed te horen is en de bassen niet overheersen. Geen wollige  of broeierige mix dit keer, al kan het dus ook uitmaken waar je staat. Plaatsgenoten van Avatar mogen het bal openen. The Last Band speelt een vrij standaard genre (schreeuwerige hardcore/hardrock/metal/punk-iets), maar knalt er direct goed in met een korte drumsolo en dik geluid. De zang is wat standaard, maar de gitaarsolo’s klinken verfijnd en puntig, de bas hakt netjes door en de drummer roffelt lekker door. De band heeft er plezier in en heeft een aantal Nederlandse zinnetjes ingestudeerd. Leuk. En zoiets roepen als ‘We are The Last Band‘ blijft ook grappig natuurlijk. Niet eens onaardig, roep ik nog na afloop, en eigenlijk ben ik verrast dat me dit zo goed bevalt.

Avatar dan. De band speelt een mix van Rammstein, Alice Cooper en System of a Down volgens de beschrijving, en ik moet ergens vanavond ook denken aan Marilyn Manson. De band zou zo langzamerhand van standaard deathmetal zijn veranderd richting industrial metal en New wave of American heavy metal, een melodieuze combinatie tussen metalcore, thrashmetal en melodieuze deathmetal. Weer wat geleerd. Ik weet ook niet alles. En ik ken Avatar niet eens zo goed ook. Zanger Johannes Eckerström schreeuwgrunt vanavond ook nog wel regelmatig, maar durft ook een cleane rock-strot op te zetten. Wat dat betreft is zijn bereik best indrukwekkend, vergelijk dat eens met de wat uitgebluste zang van Till Lindemann. Avatar schakelt vanavond behendig tussen snoeihard, lomp, marcherende riffs, en domweg gevoelige deuntjes en melodieuze zangpatroontjes, die je ook best op het Eurovisie songfestival zou kunnen tegenkomen. Het is de afwisseling die hier nieuwsgierig maakt, terwijl veel metalbands vooral proberen door te beuken tot je er bij neervalt, maar daar is geen lol aan uiteindelijk. Maar wat vooral slim is dat ze er een vette show van hebben gemaakt. Naast de kekke circus-achtige pakjes ook wat duistere clowneske (‘Joker’) make-up op het hele gezicht. Allemaal niet zo standaard, en dan val je op. Zeker ook als je ziet dat zo’n show dan ook perfect is uitgedacht, met genoeg ruimte voor spontaniteit, maar met strak spel en goede choreografie. Dit past uitstekend in de grote zaal. Sterker nog, dit zou als afsluiter op een festival ook nog aanslaan denk ik. Eckerström pakt zijn rol uitstekend op (leuk uitgedachte opening ook) en blijft goed in zijn rol als volksmenner. Duister, donker en duivels lachend. Grimmig, maar toch ook vriendelijk. De show is helemaal af dus, maar ook muzikaal gaat het er soms goed hard op, en dat is verdomde lekker. “Hail the Apocolypse” klinkt als een dikke klassieker in de dop. Wát een nummer is dat eigenlijk. “Torn Apart” begint met een enorm dik stoempende riff, dat Rammstein bijna wegzet als softe pussies, en toch blijft er altijd ruimte voor melodie en sfeer. Dat gaat hooguit een keertje echt over het randje zoals in “Fiddler’s Farewall” geloof ik, echt een te zoete ballad (kwam de zanger hier op in Pierrot pakje?) en ook “Paint it Red” vind ik echt wat flauwig, maar voor de rest is het dik in orde. Meer dan dat zelfs. De zaal ligt als vanzelf in puin en de security moet moeite doen om de vele crowdsurfers neer te halen.

Nou goed. Avatar kwam, zag, en overwon. Met gemak. De vaandels op het podium geven het al aan (okay, beetje flauw, ik weet het); Avatar heeft potentie om de vaandeldragers te worden van een nieuwe generatie metalliefhebbers. De doorbraak naar een nóg groter publiek zit er makkelijk in, en dat is ze dan ook van harte gegund.