Low – HEY WHAT (beestalbumoftheweek 21-38)

Weekplaat van week 38.

Je hebt van die platen die zo anders zijn dat je er even aan moet wennen, maar uiteindelijk uniek blijken in een eigen geluid en/of richting. Kid A van Radiohead vond ik destijds nogal een teleurstelling bijvoorbeeld, met name door alle elektronische invloeden. Uiteindelijk vind ik het een van de betere albums van die band.

Het kenmerkt de echt grote bands om een flinke koerswijziging durven in te zetten en daarmee zelfs succesvol te zijn. Low is niet zo groot, ik heb hun carrière ook grotendeels gemist, maar de band doet ook iets onconventioneels op HEY WHAT, al kun je het zien als een redelijk logisch vervolg op Double Negative, maar dan nog een tikkeltje eigenwijzer. De band kwam pas echt in beeld door hun optreden op Down The Rabbit Hole in 2019, al draaide ik sporadisch hun muziek vanaf 2013. Ik vond het wel wat hebben op dat festival, maar HEY WHAT deed me in eerste instantie niet veel en werkte zelfs een tikkeltje op mijn zenuwen. Het is ook geen plaat voor rustig op de achtergrond. Pas nadat Duyster-radio (Studio Brussel) het nummer “The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)” draaide viel het kwartje. Het vergt de juiste aandacht en deze stijl moet even inslijten. Het betere zang en koortjeswerk komen van (ik geloof echtpaar) Mimi Parker en Alan Sparhawk en dat werkt heilzaam en verfrissend, maar daar tegenover staan de soms zwaar overstuurde synths en/of gitaren als zware donderwolken die de lucht vullen. Een gekke en aparte tegenstelling van opbeurende en duistere krachten, maar het werkt onverwachts goed samen. Nog steeds heeft Low van die minimale elementen in haar (vaak genoemd als) slowcore-muziek en voelt het experimenteel en vervreemdend aan, maar dan zorgt de zang voor het zalvende element die de boel aan elkaar lijmt. Dat werkt niet overal goed, zoals op “Don’t walk away” waarbij de wat flauwe zwijmelzang niet lekker past in de vage achtergrond. “Hey” heeft dat ook en pakt me niet. Op “There’s a Comma After Still” schieten ze ook wat te ver door met een geluid als een helicopter met opstartproblemen of zoiets en op “More” lijkt de magie ook wat weg. Nummers als “All Night” zitten beter in elkaar met dikke donkere wolken synths, die soms overstuurd klinken maar een mooi contrast vormen met het ijle zang-werk. “Dissappearing” heeft ook zo’n mooi spel tussen donker en licht, waarbij het hele bandgeluid rigorous door een overdaad aan effecten is getrokken. Ook mooi hoe de klok lijkt te tikken naar het dreigende onheil tegen het einde van “White Horses”, waarna het vloeiend overloopt naar het volgende nummer, zoals wel vaker op het album. Low trekt alle registers open en klinkt imponerend, niet alleen door de overstuurde effecten. Verstilling kan ook impact hebben. Er wordt een uniek register aan onconventionele geluiden gevonden om hun knappe samenzang te omlijsten. Low levert daarmee een apart album af dat lastig verteerbaar is, maar na even goed sudderen een knap en bijzonder palet aan nieuwe smaken oplevert.