Gezien: Bombay Show Pig, Merleyn, Nijmegen

Dat doen ze daar bij Doornroosje toch handig. Zet gewoon een hoop fijne nieuwe bands op festival de-Affaire en laat ze later terugkomen op een van de eigen podia. En waarom niet? Kwaliteit verkoopt zichzelf. Zo mocht Honningbarna precies een week eerder weer in Nijmegen komen optreden, en afgelopen zaterdag mocht Bombay Show Pig rekenen op een behoorlijk volle zaal in Merleyn. Het gaat goed met dit Nederlandse duo, dat vorig jaar nog opereerde als trio. Mathias Janmaat (gitaar, zang, samples) en Linda van Leeuwen (drums, zang, toetsen, etc) traden veel op in het land en wonnen gestaag een hoop zieltjes. Het debuutalbum Vulture/Provider werd opgenomen in Kytopia in Utrecht met medewerking van Simon Akkermans van C-Mon & Kypski. Het album werd uitstekend ontvangen, maar ook hun goede liveoptredens zullen toch bijdragen aan de – nog immer – groeiende belangstelling. Denk ik. In de zomer deden ze nog een leuke tour door Zuid-Afrika en nu mogen ze in eigen land – geheel terecht als het mij vraagt dus – een headline tour doen langs verschillende Nederlandse poppodia.

Het is al gezellig druk in het café als we binnen komen wandelen. Geen zitplekjes meer. Dan maar staand wachten tot het gordijntje open gaat. Merleyn heeft wel een leuke sfeer zo, al wordt het op een gegeven moment wel erg druk in dit gezellige voorportaal van de zaal. Waarom de support-act dan een kwartier later begint dan volgens het programmaboekje begrijp ik niet zo, het optreden begint toch al zo al laat. Enfin, het is zaterdagavond, dus niet zo zeuren hè. Wel grappig hoe support-act The La La Lies al gewoon staat te spelen als we dan eindelijk binnen worden gelaten. Met het “La La La”-effect zit het wel goed. Zowel het eerste als het laatste nummer heeft die tekst in zich (als ik het goed heb gehoord uiteraard). The La La Lies is vrij naar een nummer van The Who (lees ik achteraf op 3VOOR12). De heren zijn dit jaar 3FM Serious Talent geweest, maar of je dat nu heel serieus (snap je de woordgrap?) moet nemen. Of DWDD? Ja, daar zijn ze natuurlijk ook geweest, net zoals alle bands inmiddels uit Nederland. Nee joh, die gasten komen er zelf ook wel zo. Ze zijn aan hun tweede jeugd begonnen met deze groep en spelen gewoon oerdegelijke pop/rock met een hang naar de jaren zestig en zeventig. Soms moet ik denken aan rockabilly, een ander moment lijken er wat stoner riffs doorheen te komen. Energiek is het zeker. De drummer zweept de boel lekker op, de gitarist tovert zo af en toe eens een lekkere solo uit zijn gitaar, de zanger beweegt als een jonge god en de bassist staat zijn – eh – mannetje. Redelijk standaard muziek, maar wel lekker uitgevoerd en bij vlagen lekker catchy.

Dan is Bombay Show Pig net effe wat stoerder en eigenwijzer, scherper of spannender, maar ze hebben ook die drang naar mooie melodieën als in de betere popsongs. Gewoon samen zingen met alleen gitaar en zo het concert beginnen. En eindigen. De band heeft een prettige balans tussen zacht en hard en weet ook binnen de nummers de valkuil van voorspelbaarheid meestal goed te vermijden. Van aanstekelijke pop/rock tot de soms vuig uit de bocht vliegende gitaren – lekker hoor. Linda van Leeuwen is erg leuk met haar dansende haren terwijl ze haar drums aframmelt en desnoods met haar drumstokje tussendoor ook nog zo’n ander sample-apparaatje weet te bedienen. En anders hangt ze wel aan een van de toetsen van de stapel elektronische apparaten die schuin achter haar drumkit staan opgestapeld. Mathias Janmaat doet er naast zang en gitaar ook nog even de bas bij, op de gitaar of via pedaaltjes op de vloer. Het kan allemaal maar. Zo vallen ze niet in de valkuil van toch iets statischer acts als Blood Red Shoes of White Stripes (al zijn die niet slecht natuurlijk) en geven de extra instrumenten of de fijne samenzang extra kleur aan zo’n optreden. Tobias Ponsioen (van die andere fijne Nederlandse band Houses) mag een moppie meedrummen – al vind ik het wel een van de mindere nummers van de avond. Ook Torre Florim (De Staat) is aanwezig vanavond en gitaart even ruig mee met een intensieve versie van “Ill Intention”, waarna de band met een heerlijk uitgevoerde “Wires” afsluit. Nou ja, de sympathieke Linda legt dan nog even uit dat het eigenlijk wat lastig is om het podium af te gaan in Merleyn (je moet dan gewoon de zaal in) en dat ze er daarom gelijk maar even de toegift achteraan gooien. Het ingetogen “Making Friends” is zowel de afsluiter op het album als vanavond in Merleyn. Een beetje rustig einde van een bij vlagen spetterend concert van een band in bloedvorm. Misschien wel een van de betere liveacts van Nederlandse bodem op dit moment. En dan vergeven we maar even de valse start (de gitaar van Mathias was niet goed gestemd en dus moesten ze opnieuw beginnen) en…. het Bon Jovi shirt van de gitarist. Na afloop geeft het duo nog een leuke surprise-act in het café, waar ze nog twee nummers akoestisch spelen bij de merchandise tafel. En dan op de achtergrond wat artwork tonen via zo’n ouderwets sheetjes-beamer-geval. Wow. Leuk. Hoe spontaan, vrolijk, intiem en gebroederlijk! Wat een sympathieke is band dit toch… Like!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=lsx4QsQf6R0]