Het voelt alsof ze speciaal voor mij naar Nijmegen zijn gekomen om daar in een klein zaaltje voor mij en mijn vrienden op te treden. Zo direct, zo persoonlijk, zo intiem. Het optreden op Roadburn 2017 was zo mogelijk in een nog kleiner achterafzaaltje (Extase in Tilburg, het bestaat niet meer) en daar was ik zo euforisch over (geweldig optreden, wild enthousiast publiek en de nodige drank gok ik), dat ik het optreden na afloop eigenlijk gelijk nog een keer wilde zien. Het duurde even, maar het trio kwam terug.
Zelfs twee keer kwam het Hedvig Mollestad Trio (ook wel afgekort tot HM3) naar mijn eigen stad Nijmegen. Vorig jaar op Sonic Whip stond deze Noorse band nog in de grote zaal van Doornroosje, maar dan zie ik ze toch nog net iets liever in een klein achterafzaaltje, zoals Merleyn vanavond. Met een eigen show dus, zonder voorprogramma, voor een speciaal geselecteerd publiek. Nou ja, voor liefhebbers van dit spul, bedoel ik. Ik merk het vooraf in het café; dit zijn liefhebbers en ik voel me er gelijk thuis. Gemiddeld wat ouder publiek ook. Nee, het is geen belegen jazz, integendeel, maar ze komen wel uit die school zou je zeggen, maar dan in de blender gegooid met vette rock en pyschedelica. Seventies rock, met een likje garage, een toefje stoner, een beetje kraut en prog. En een funky jazz sausje dus. En instrumentaal, al zingt Hedvig Mollestad Thomassen plotseling in de toegift (“Rock and Roll”, cover Led Zeppelin), hey dat is bijzonder! Dit trio past dus zowel op Roadburn als op het North Sea jazz Festival, zoals opgemerkt bij het optreden in Metropool op 25 mei a.s. En anders kun je ook nog naar Paradox in Tilburg op 24 mei trouwens. Moet je vooral doen. Je krijgt een geschoold trio voorgeschoteld. Mollestad zelf komt van de Norwegian Academy of Music en werkt veel samen met andere artiesten. Vorig jaar op Sonic Whip vertelde ze al bij de merchandise dat ze ging samenwerken met Kanaan, die andere (door ons geliefde) band uit Noorwegen, en inmiddels is daarvan een single verschenen. Maar goed, sinds 2009 speelt Mollestad (op gitaar dus) in dit trio samen met bassist Ellen Brekken en drummer Ivar Loe Bjørnstad.
Ook vanavond blijkt dat ze liefhebbers zijn. Klein achterafzaaltje of niet, ze genieten weer op het podium en hebben samen enorm veel lol. De band opent rustig met “Four Candles” van het laatste Ding Dong. You’re Dead.-album, waar sowieso iets van zes nummers voorbij komen, maar dat is wel logisch. Zo af en toe schakelt de band terug naar rustige sfeerschetsen en dat vind ik wel mooi als afwisseling, zo ook het titelnummer “Ding Dong. You’re Dead” zelf dat later in de set zit. De band knalt na de rustige opening er gelijk lekker in met “Approaching” van het Black Stabat Matar-album (of EP) uit 2016. Er breekt gelijk een snaar op de gitaar van Mollestad, maar met hulp van de roadie wordt dat snel verholpen. Drummer Bjørnstad gebruikt die tijd om te vragen hoe het bij Arsenal staat, hij heeft ook een Arsenal shirt aan (en drumt met witte sokken aan, grappig genoeg). Hoeveel staat het? Zijn blijdschap draait theatraal om naar woede als blijkt dat het niet 1-0 meer staat voor Arsenal maar 1-1. ‘Okay this was it, we quit the show!’. Ze hebben er dus wel lol in, Brekken en Mollestad zoeken elkaar af en toe op en werpen dan een dikke glimlach naar elkaar, of ze gaan zelfs op de knieën voor elkaar. Tegen het einde van de set lopen die twee spelend en al de zaal in (tijdens “Leo Flash’ Return to the Underworld”, als ik me niet vergis), tot veel genoegen van het publiek in de gezellig gevulde zaal. Brekken loop met haar bas zelfs helemaal tot achter. Lang snoer zeg! Het blijft bijzonder om bandleden zo op nog geen halve meter van je te zien spelen, zeker ook omdat ze helden voor mij zijn in dit genre. Bjørnstad mag ergens nog een drumsolo loslaten op het publiek. Ik hoor wel eens mensen die dat niks vinden, maar waarom zou je alleen gitaarsolo’s mogen spelen? Gretig en guitig bespeelt hij zijn drumstel op een jazzy manier zonder duidelijke basisritmes, waarna de band het nummer weer heerlijk oppakt. Bij de lekkerste stukken is het moeilijk stilstaan, zoveel schwung en groove zit er dan in, maar ook de nodige headbangmomenten komen langs als Mollestad de riffs er in gooit, zo klinkt “The Rex” met die dikke riffs als stevige stoner/doom om even je nekspieren te testen. Lekker.
Hedvig Mollestad Trio is een live-band pur sang, de nummers komen tien keer harder binnen dan op de plaat en dat is ongelooflijk lekker om te ondergaan. Het sympathieke trio tref ik na afloop bij de kleine merchandise tafel. Het komt goed uit, want dat Ding Dong. You’re Dead-album had ik nog niet en dit is wel een mooie manier om mijn extra waardering om te zetten in extra cash voor ze. En dan heb ik gelijk ook een mooi aandenken aan dit heerlijke optreden, met handtekeningen. Ik noem even dat het de derde keer was dat ik ze zag en ze kijken me verbaasd aan en willen graag weten waar. Als ik Roadburn noem lacht Mollestad nog hartelijk, ze herinnert zich de kleine zaal nog en dat ze daar met dikke buik speelde, ja ze was zwanger en dat kun je nog op wat videootjes zien. Ik wist dat helemaal niet, leuk detail. Ik verlaat mijn eigen muziekcafé met een dikke glimlach, nog steeds in verwondering hoe vaak er van dit soort fijne bands in de buurt optreden. Dat is optimaal genieten. Wat een topavond…
t-beest 