Gezien: My Sleeping Karma, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen

Weer geen festivalzomer dit jaar door de bekende redenen, maar Doornroosje heeft de zomer wel gered met het X Valkhof Festival en een extra mooie concertreeks. Het Openluchtheater de Goffert is niet alleen ingezet voor het Valkhof Festival, maar de hele zomer vinden daar optredens plaats. Gewoon met anderhalve meter-maatregelen voor 250 personen publiek. Je kunt het slechter treffen dus. Zo zit je meer dan een jaar thuis, zo ben je ineens weer toe aan een vierde concertavond in drie weken. Dit keer was het Duitse My Sleeping Karma op bezoek in het theater.

Als voorafje DunddW uit eigen stad, bestaande uit leden van Bismut (in 2019 op het Sonic Whip festival in Doornroosje) en Mt. Echo (in 2019 op het Valkhof Festival). Gitarist voor de kijkers rechts is van Mt. Echo en de drummer (met shirt van Karma to Burn, waarvan gitarist Will Mecum dit jaar is overleden) plus de bassist op links zijn van Bismut. Mooi hoe de heren hun tijd nemen om de set op te bouwen, subtiel en met gevoel. Geen stoempende gitaarriffs in deze band, maar ze zetten meer in op sfeer en dat smaakt eigenlijk uitstekend. Denk post/psych/space-rock met een kraut-vibe. De bassist heeft zelfs nog meer pedaaltjes dan de gitarist en met de vele effecten wordt het een ruimtelijk en psychedelisch genot, waarbij het ook lijkt alsof er ook synthesizers te horen zijn, maar de heren halen dus veel uit hun gitaren. Het trio speelt één nummer van dik een half uur, zo lijkt het, maar het bestaat uit meerdere gedeeltes waarin tempo en volume afwisselen en alles wordt mooi beheerst en rustig opgebouwd en afgebouwd. Zeer geslaagde opmaat naar de hoofdact vanavond, hopelijk zetten ze dit project in de toekomst voort, naast die prima andere twee bands waar ze in spelen.

My Sleeping Karma heeft er vanavond enorm veel zin en plezier in, dat was ook al zo toen ik ze een keer zag in 2017 (samen met Colour Haze). Ook dit keer beginnen ze het optreden met een groep-hug en maken regelmatig een praatje met het publiek waarin ze aangeven enorm blij te zijn weer te kunnen optreden (dat hadden ze ondertussen al niet meer echt verwacht) en ze zijn blij met ons als publiek en Doornroosje (mooi op z’n Duits uitgesproken) als geweldig podium/programmeur. Leuk om zulke enthousiaste muzikanten te zien die tijdens het optreden regelmatig met een big smile rondlopen en ook veel leuke interactie met elkaar zoeken. Muzikaal gezien ligt de instrumentale psych-rock (met een lik stoner/space/post-rock) aardig in het verlengde van het voorprogramma, al komt dit wat in wat kortere golven over ons heen gespoeld en wordt ook wel regelmatig opgestuwd naar stevige passages met gebalde vuisten. De grote gitarist Seppi blijft geen seconde stil staan (dat valt vooral op als je een foto van hem wilt maken). Hij heeft twee shirts aan zo te zien, in de toegift komt er een shirt van 35007 onder vandaan. Even terzijde, maar drummer Sander Evers van die vermaarde Nederlandse band zit tegenwoordig in Monomyth en daar lijken beide bands vandaag bij momenten ook wel een beetje op. Soms neigt de muziek van My Sleeping Karma met het shreddende gitaarwerk van Seppi naar post-rock/metal met een flinke byte maar in de basis drijft het vooral op een relaxte sfeer, al dan niet met een Oosters randje. Zelf had ik liever nog iets meer van de Korg-synthesizer in de mix gehoord, als ik dan toch een verbeterpuntje moet noemen. Ik herken best wel een aantal nummers, maar mijn kennis van het repertoire is niet al te best. Ze beginnen in elk geval met “Brahama” en waarschijnlijk is het laatste nummer in de toegift een nieuwe (deze setlist hier is vergelijkbaar denk ik). Een uurtje concert met iets van twintig minuten toegift of zo, Nijmegen lust er wel pap van (al zijn er ook wel Duitsers op de mooie tribunes van het openluchttheater). Het viertal neemt enthousiast afscheid en het is druk bij de merchandise na afloop (mensen, denk aan het afstand houden). Wat een te gekke avond weer van twee bands in topvorm. En wat is het is het toch ook gewoon gaaf om weer bands live te kunnen zien en horen optreden, het maakt het gebrek aan de grote festivals dit jaar behoorlijk goed. Met wederom extra dank aan dat geweldige poppodium in onze stad en natuurlijk de bands zelf, die er echt om stonden te trappelen.