De naamwisseling naar STAKE in 2018 markeert een nieuw tijdperk voor de Belgische band. Het werd tijd voor wat anders, al wijkt de band muzikaal niet gigantisch veel af van de post-metal/sludge uit hun jonge en misschien meer onbezonnen jaren. Misschien wilden ze het juk afgooien van de jongste winnaars van Humo’s Rock Rally in België en waren ze klaar om met nieuw elan als volwassen te worden behandeld. Ik weet het niet.
LOVE, DEATH and DECAY is de tweede plaat onder de noemer STAKE, de zesde in hun totale carrière van (al!) een jaar of achttien. Het blijft dus herkenbaar de sound hebben van weleer, zeker ook met de cleane en intense schreeuwzang van Brent Vanneste, maar het klinkt gewoon – eh – volwassener en diverser. STAKE heeft zich verder ontwikkeld met nog strakkere drums, betere zang, meer progressieve elementen, vettere riffs, meer smakelijke gitaarsolo’s, opwindender baswerk, meer funk, meer verschillende stijlen, meer onverwachte overgangen en meer dynamiek. Nou goed, misschien overdrijf ik wat, want ben ik wel een beetje bevooroordeeld geraakt door het kneitergoede en strakke optreden in het intieme achterzaaltje van Merleyn laatst en dan kan ik de euforie van die live-beleving al bijna niet meer los zien van deze nieuwe plaat. Neem die massieve doom-riffs tegen het einde van “Deadlock Eyes” bijvoorbeeld, toen de zaal en mijn hoofd ontploften. En hoor ik nu ook een likje System Of A Down eerder in dat nummer? Of neem de zagende riffs in “Queen in the Dirt”. Nou goed, het wordt allemaal lekker helder en direct uitgeserveerd allemaal. Recht in je gezicht. En niet alles hoeft kapot, de band schakelt mooi en natuurlijk over naar rustige passages om je zonden nog even te overdenken. Het zijn ook mooie rustpunten voordat de boel weer los gaat. LOVE, DEATH and DECAY is er eentje om bijzonder fier op te mogen zijn.
Check alle weekplaten van 2022 op Spotify 
Pingback: De 40 beste albums van 2022 – t-beest