Weekplaat 23-46: Steven Wilson – The Harmony Codex

Aha, een nieuwe Wilson. Die hoort natuurlijk altijd album van de week te worden, al was die vorige behoorlijk slapjes. Naar mijn bescheiden mening dan. Meer pop en synthesizer-werk uit de eighties of zo, ik werd er niet zo warm van. Meer prog en gitaren graag! Meer ballen! Daar ben je ook goed in.

Nou goed, Wilson heeft daarna verrassend genoeg met zijn oude vrienden Gavin Harrison (meesterdrummer) en Richard Barbieri (synthmeister) de draad weer eens opgepakt met Porcupine Tree in – pak ‘m beet – de laatste anderhalf jaar. Daarmee werden we weer eens goed gevoed met de betere gitaarprog. Een paar hele aardige nieuwe nummers op het nieuwe Closure/Continuation en optredens, zoals in het ZiggoDome, waarvan recent bleek dat het inderdaad is opgenomen en uit zal komen op Blu-ray en andere geluidsdragers, uiteraard in veel te dure luxe speciale boxen. Wel gaaf om opnames te zien in hoge kwaliteit, check “Harridan” maar eens. Dat smaakt naar meer. Met The Harmony Codex gaat Wilson weer ‘solo’ verder. Het album gaat iets meer de goede kant op vergeleken met die vorige, al is er nog weinig echte gitaarprog te ontdekken, maar die trend zien we al jaren bij Wilson, misschien al wel sinds Hand. Cannot. Erase. Ik moet zeggen dat ik het nieuwe album nog niet heel vaak heb opgezet, maar er komen ook erg veel goede platen en nummers uit in het najaar en er zijn veel concerten die ik moet (ja, dat moet) bezoeken en allerlei andere zaken. Je moet (ja, dat moet) er even voor gaan zitten. Dit is het zevende solo-album van Wilson inmiddels, met tien nummers in 64 minuten. Typisch en herkenbaar Wilson en wederom geen echte gitaarplaat dus, maar meer progpop, met elektronica en uitgesponnen gelaagd synthesizer-werk. Opvallend zijn (vaak elektronisch klinkende) ritmes en beats, zoals in “Inclination”. “What Life Brings”, “Economies of Scale” en “Beautiful Scarecrow”. Op de laatste drie nummers “Time Is Running Out”, “Actual Brutal Facts” en “Staircase” kun je daar zelfs een trip-hop-achtig label aan hangen. Duidelijk is dat Wilson het zoekt in dat soort nieuwe wegen en details. Nog steeds is hij meer met elektronica bezig dan met gitaar, hij is daar misschien een beetje op uitgekeken. Uiteraard is veel zorg besteedt aan de mooi gelaagde composities en (opvallend) dromerige sfeer. De productie is weer uitermate crystal clear en ruimtelijk tot in de puntjes verzorgd, maar dat verwacht je ook van de productiemaster himself. Jammer wel dat hij dan wat vaak verzandt in minder opzienbarend experiment of wat zwijmel-achtige melancholie en zoete zang, hoe prachtig het ook op de plaat is gezet. Zoals altijd moet het wel wat met me doen. Zo blijven de eerste drie nummers hangen in goede bedoelingen, maar gelukkig is daar het langere “Impossible Tightrope” met een dosis prog van weleer om je vingers weer eens bij af te kunnen likken. Gelijk ook het beste nummer, met funky gitaarwerk en een geweldige solo op sax en (uiteraard) wat goed geplaatste rustpunten. Voor de rest is het tempo wat laag op het album, maar er zitten er nog wat mooi uitgewerkte songs in. Neem “Beautiful Scarecrow” dat net zoals het titelnummer “The Harmony Codex” mooi sfeervol is uitgewerkt. Ook “Time Is Running Out” wordt (uiteindelijk) prachtig, met ook een mooie Pink Floyd-achtige solo, zoals je ook kan horen op “What Life Brings” en “Rock Bottom”. Die laatste is wel weer wat te loom en ik ben niet zo’n fan van Ninet Tayeb, denk ik. Het zijn de mooier uitgewerkte akkoordenreeksen met typische Wilson-sfeer, die (met name) de laatste nummers van het album omhoog tillen. Gave bassolo op de helft van “Staircase” bijvoorbeeld, afgewisseld met mooi pianowerk. Lekker. Meer van dat. Voor de doorgewinterde gitaarprogliefhebber is er wat te weinig te halen toch, daarvoor blijft het wat te rustig allemaal, ingevuld met zalvende elektronica. Soms mooi dromerig, maar ook te behoudend. Het is maar waar je van houdt natuurlijk.